kuşlar da mı ağlar dedin antonio
bunu bir sabah kendi kendine mi söyledin
bileklerini kesmek için mi eğilmiştin
duyduğunda serçelerin çığlıklarını.
zaman zaman
çok dağılıyorum biliyorsun
arka evlerinde şehrin
cinnet geçiren çocuklar...
bana bir yaşam getir antonio
sana can evimden bağırıyorum bunları
kır içimdeki taşlaşmış şu ölüm isteğini
parklar daha bir park olsun benim için
ve aynalar sahte suratlar doğurmasın artık
içimden taşıyorum arsız bir ağrıyla
gölgelerini suladım onların, bak!
kimse var olduğunu iddia etmesin artık
karartılar benim elimden gelir dedim döndüğüm duvara
kelimesiz kalıyorum baktıkça dışıma, kelimesiz
anneler kaldırımlara çöküyor dizlerine vurarak
bana bir söz eyle antonio
kaçıyorum şehrin sokaklarından çılgınlar gibi koşarak
şehrin şehrin
ateş kokan dişlerine bakarak
kırılıyor ağaçlarım hafif bir özlemle
-duyuyorum!
perişan bir halde kıvranıyor başlangıçlar
sonrası hep hüzünlü...
bir deniz mi gerek dedin antonio
bunu kendini sularda
boğmak üzere mi söyledin
kaldır artık içimdeki şu loş ölüm ağrısını
bana bir yaşam getir
bana bir yaşam getir
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
neyse bişi diyon mu?