yazgının gülleri soldu
dağıldı yelkenleri cumartesilerin
gözlerim artık başka kokan sabahlar da aramıyor şimdi
ve göğsümde çözülen şu derinliğin bir adı yok
kim bilir kaç şiirden geçmiştir bu şehrin kaldırımları
göğünden paslı salıncaklar düşüyor sanki
pembe çocuklarla birlikte
cesetler çıkarıyorum duyduğum isimlerin altından
utanıyorum
acının çıplaklığından